Nadat wij vorig jaar een fantastische week hebben gehad in Oostenrijk kwamen we snel tot de conclusie dat we dit voort moesten zetten, de locatie van dit jaar: Embrun in de Franse Alpen. Een camping aan een stuwmeer in de buurt van Gap. Op vrijdag 8 Juli kwamen de deelnemers bij elkaar en werden de auto’s ingepakt en de aanhanger opgeladen. De auto van Hermen vertrok die avond al met als passagiers Ilse, Nick, Rick en natuurlijk Hermen zelf. De rest van de groep deelde de auto’s in en spraken per auto een mooie tijd af. Mijn auto: Adriënne, Peter, Jens en Kees hadden 7:00 in gedachten, ons vertrek lag ongeveer een half uurtje later. En we waren snel op weg. Tegen 19:00 kwamen we aan na een lange rit, als laatste. Daar werden wat tenten afgemaakt en er werd wat eten klaargemaakt. Iedereen ging naar bed om Zondag fris en fruitig op te staan, alleen Richard kwam later en was tegen 00:30 op locatie. De volgende dag gingen we een makkelijker stukje doen om de smaak van het wilde water te pakken te krijgen, de beginners leerden de basics en de gevorderde vaarders speelden wat. Het was kneiterheet met, ik schat zo, een tempratuur van rond de 32 graden.
Zo voer een groep van 17 man de blauwe, heldere wateren van Zuid Frankrijk. Tussendoor werden wat oefeningen met werplijn gedaan en werden er wat vertrouwingsoefeningen gedaan. We kwamen allemaal heel en ongedeerd aan op de camping, waarna we na wat overleg besloten een pizza’tje te eten in Embrun. Nadat ook dat was voltooid keken we op de camping de EK finale tussen thuisploeg Frankrijk en Portugal, tot groot vermaak van toeristen wonnen de Portugezen met een schot in de verlenging. De volgende dag zouden we weer een koers varen met de volle 17 man. Hier was de opzet hetzelfde, en werd er wat gespeeld, geleerd en gegleden, de waterstand was namelijk niet ideaal, hoog genoeg, maar niet ideaal. Toen we bij een iets lastigere passage aankwamen gingen Rigo, Jens en Kees onderaan liggen. Jens wees Kees een speelgolfje aan om te gaan surfen, Kees ging om en kwam uit zijn boot weer boven na over wat stenen gekletterd te zijn. Met een glipje in zijn hand en flinke pijn in zijn schouder nam Kees een lift naar het uitstappunt, waar ik ongeveer 1 ½ uur op een kiezelstrandje in de zon heb gelegen. De tocht heb ik dus niet afgemaakt maar hij blijkt flink pittig geweest te zijn… Ed raadde Kees aan om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan, goede keus, want na ongeveer 5 uur in het ziekenhuis gezeten te hebben bleek ik een kleine fractuur in mijn schouder te hebben. Einde wildwaterweek voor Kees. Over het varen na dat moment kan ik helaas niets zeggen. De dagen daarna heb ik me zeker niet verveeld en heb ik met o.a. een zieke Ilse, Maarten, Aniek, Monique, Peter en Adriënne voor de praktische dingen gezorgd. Ook werd er gekeken naar de rest van de groep bij het Gat van de Durance. De aanhanger had een scheur in een van de steunbalken en Nick, Rick en ik gingen maar eens zorgen dat die ook de terugweg mee kon, ook de zoektocht naar een garage op “14 Julliet” zorgde voor het nodige avontuur en de introductie van het liedje Danger van P-Square in Hermens afspeellijst die uiteindelijk het themalied van deze week zou worden. Ook de boks met het “hudululululu” er achter aan werd dankzij een van de artsen van Kees een bekend gezicht/geluid. In de avonden werd er het spel weerwolven gespeeld, en leerden we dat niets is wat het lijkt. Op de laatste dag van de week werd besloten dat we een raft gingen huren zodat iedereen mee kon en toch het “Gat van de Durance” van een compleet andere hoek kon bekijken, met Ed als stuurman en Jens, Ilse, Richard, Wiebe, Adriënne en Rick als motoren. Ik zat in het midden te relaxen, zo kon iedereen het gat varen en een leuke dag hebben. Daarna werd er een ijsje gegeten terwijl we de tour en wat freestylers bekeken. Die avond werd er een BBQ gehouden en was het ’s avonds gewoon gezellig, de volgende dag was het vertrek, Jens en ik zouden achterblijven en de reis met een camper vervolgen.Dit was nogmaals een fantastische reis, iedereen heeft het naar zijn/haar zin gehad zover ik weet.
Bedankt allemaal!
Geschreven door Kees van Schriek
